Aan de ene kant vindt ze het natuurlijk wel heel leuk om die beestjes te zien maar aan de andere kant vindt ze het ook erg zielig dat die beestjes in van die kleine hokjes zitten.
Een beetje dubbel.
Maar goed. Mama heeft een vrije week en omdat ze niet zo lekker was de afgelopen dagen hebben we niet veel anders gedaan dan binnen gespeeld en de eendjes brood gegeven.
Dus had mama gister bedacht dat het wel leuk zou zijn om vandaag naar Artis te gaan zodat ik echte Okiekees kon zien.
Papa en oma zouden ook meegaan en dus werd afgesproken dat oma vroeg bij ons zou zijn zodat we om 10.00 uur zouden kunnen gaan rijden.
Maar haha, ik gooide meteen al roet in het eten door pas om 10.30 (!) uur wakker te worden. Eigenlijk hadden ze de hele zaak toen al moeten afblazen, maar ja, eigenwijs...
Het leek heel mooi weer te zijn, dus gingen we uiteindelijk om 12.45 uur rijden richting Amsterdam.
Eenmaal daar aangekomen ging ik lekker in m'n karretje zitten en op naar de ingang. En dus mooi dat ik m'n wandjes niet aan wilde.
Wat een rare dingen, daar kan je niet eens iets mee vastpakken...
Het eerste deel in Artis heb ik zelf gelopen (groene lijn). Dat vond ik allemaal nog wel leuk.
Hele grote koeien (buffels) gezien, een paar vogels in hokken en een heleboel apen in het apenhuis, die waren wel erg leuk.
Toen gingen we weer naar buiten en daar was het ondanks het zonnetje toch wel koud. Natuurlijk had ik m´n dikke jas aan en m´n sjaal om, maar mooi dat ik nog steeds m´n wandjes niet aan wilde.
Eenmaal buiten begon ik een beetje vervelend te doen (einde groene stuk, begin oranje stuk). Lekker de verkeerde kant op rennen en alleen maar aandacht besteden aan de eendjes ... (waarvan papa de hele tijd zei dat we die thuis ook hebben ... ja, maar toch zijn ze anders volgens mij).
Omdat ik de hele tijd de andere kant op liep moest ik weer in de wagen van mama, nou dat vond ik natuurlijk niet leuk, dus ging ik lopen dreinen en huilen.
Papa mama en oma probeerde maar de hele tijd mijn aandacht te trekken door naar de Okiekees te wijzen, maar het enige dat mijn aandacht van het dreinen kon houden waren de rozijntjes. Natuurlijk ook veel interessanter dan Okiekees.
Heb alleen even gekeken toen papa en mama me met wagen en al optilde, toen kon ik niet anders natuurlijk.
Toen de rozijntjes op waren waren we bij de giraffen (einde oranje stuk, begin rode stuk).
Sja, wat wil je nou, rozijntjes op, koude handjes, last van tandjes die doorkomen en ondanks m´n lange slapen ook gewoon moe .... ergo .... huilen.
We zijn bij de giraffen nog maar wel even naar binnen gegaan om een beetje warm te worden en hier werd ik dan ook wel een beetje stiller want het maakte toch wel veel lawaai om te gillen in die binnenverblijven, das ook zielig voor die giraffen.
Speelde trouwens ook wel mee dat ik bij hele hoge uitzondering van mama m´n speentje kreeg.... (nadat ze me een mandarijntje / koekje / drinken / ander koekje had aangeboden die ik allemaal niet wilde).
Goed, beetje warm geworden en weer naar buiten, wilde nog steeds geen wandjes en wilde ook niet onder het dekentje maar had wel erg kouwe handjes, dus --> krijzen en gillen.
We hebben het nog tot voorbij de gieren en vlak voor de wolven gehaald en papa wilde heel erg graag de beren zien, maar ik wilde niks meer. Niet zitten, niet liggen, niet lopen, niet getild worden, niet slapen, niet wakker zijn, niets eten, niets drinken.... gewoon helemaal niks, alleen maar gillen.
En mama wilde nog maar 1 ding --> naar huis.... heel snel.
Dus zijn we rechtsomkeert gegaan naar de uitgang.
Oma en papa het parkeerkaartje betalen en mama en ik (gillend) door naar de auto.
Toen ik eenmaal in de auto zat heb ik nog een beetje doorgegild, maar daar werd ik toch wel een beetje moe van. Gelukkig warmde de auto snel op en toen was het wel een beetje OK.
Papa heeft het nog voor elkaar gekregen dat we ons geld terugkregen. Dus we gaan nog wel een keer, maar dan wel als ik iets ouder ben en het iets warmer is.
Mama vraagt zich voor nu af: Oh oh, hoe moet dat straks op wintersport?
