VAST

Vroeger ... zeg maar even in mijn vorige levensfase... in de periode dat ik nog niet kon kruipen maar wel graag mezelf wilde verplaatsen... schoof ik mezelf, al liggende op m'n buik, naar achteren.
Het voordeel was dat ik mezelf kon verplaatsen, het nadeel natuurlijk dat ik niet zag waar ik heen ging.
Zo gebeurde het wel 's dat ik onder de kast, schommelstoel of bijvoorbeeld m'n bedje vastzat ... echt vast, ik kon geen kant meer op. Achteruit ging niet meer en vooruit lukte nog niet.

Op een bepaalde dag was ik het zat en dacht ik "nu moet ik vooruit leren kruipen, dan heb ik dit probleem dus niet meer". Zo gedacht zo gedaan, ik ging op handen en knietjes vooruit !
En inderdaad ik kwam nooit meer vast te zitten want zag om te beginnen altijd waar ik heen ging.

Tot vanmorgen...

Zoals jullie weten kan ik sinds een paar dagen ook staan. Dat ben ik veelvuldig aan het oefenen en dus ook vanmorgen. Me vasthoudend aan m'n bedje was ik aan het kijken naar m'n favoriete slaapknuffel (meneer schaap).

Omdat ik nog niet zo lang wakker was werd ik wel een beetje moe en wilde dus weer gaan zitten... sokjes aan, glij glij ... met m'n beentjes weer onder dat bedje !!

Weer vast !

Uiteindelijk heb ik wat gedraaid en gepielt en geduwd en kwam ik er op eigen kracht wel weer uit.


Dat dan gelukkig weer wel.

STAAN

Mijn allergrootste uitdaging vanaf ongeveer mijn geboorte is: hoe krijg ik die kikker te pakken ?!
Toen ik een paar weken oud was heeft mama voor mij een mobiel gekocht en die boven mijn box gehangen.
Hartstikke leuk om naar te kijken, maar nog veeeeel leuker om te
kunnen pakken.

Ik kreeg de smaak een beetje te pakken toen ik bij Ben op bezoek
was, die net zo'n mobiel heeft en ik daar bijna de aap te
pakken had...


Maar thuis wilde het pakken aldoor niet lukken.

In het begin kon ik echt helemaal niks anders dan op m'n rug liggen... maar goed, ik ben een normaal kind.... en dus leerde ik na een maand of wat om zelf te gaan zitten.
Zittend kon ik er ook nog niet bij, dus leerde ik snel daarna hoe ik op mijn knietjes moest gaan zitten.
Net toen ik dit door had en dus bij mijn kikker kon zette mama ineens de box naar beneden.

Maar ik laat mij natuurlijk niet kennen.



Vorige week verklapte Mika mij dat zij van plan was om binnen een week te gaan staan.... HA dacht ik, dat is natuurlijk de oplossing.
Op de eerste plaats kan ik dan bij mijn kikker en op de tweede plaats laat ik mij natuurlijk niet kennen, Mika is potverdrie 3 maanden jonger, het kan natuurlijk niet dat zij dan eerder staat dan ik....



Dus zo bedacht zo gedaan. Sinds een dag of 3 kan ik dus staan ... eerst wat wankel en nu nog niet heel erg stevig, maar wel stevig genoeg om bij mijn kikker te kunnen...







En wat flauw ..... haalt mama kikker met vriendjes en al weg. Ik kan nu alleen nog maar op het knopje rammen om het muziekje aan te krijgen, maar kikker & friends zijn verdwenen.

Ik hoop niet voorgoed.

Intro

Nou hallo allemaal, welkom op mijn blog.

Tegenwoordig kan niemand eigenlijk meer zonder (mijn nichtje Mika en neefje Bram hebben er ook 1) en al helemaal niet als je zoveel spannende dingen meemaakt zoals ik.

Vandaag bijvoorbeeld. Ik was op visite bij mijn (achter?) oom en tante.

Het begon allemaal leuk en aardig. Ik was lekker op verkenningstocht en oom Ruud kwam bij mij op de grond liggen..... heel normaal. We hebben lekker gespeeld. Ik kroop naar hem toe en vervolgens schoof hij dan weer achteruit.... dus kroop ik weer naar hem toen en schoof hij weer weg etc etc. Hartstikke lachuh.

Omdat oom Ruud zo leuk speelde wilde ik later ook wel bij hem op schoot. Naast hem lag 1 of ander tijdschrift. En wat is de bedoeling van alles wat je vindt? Dat je 't in je mond stopt natuurlijk.
Eerst even kapot scheuren want anders paste het niet, kapot scheuren ging best goed en snel, maar in m'n mond stoppen mocht schijnbaar niet want ineens hoorde ik een donderstem boven m'n hoofd..... daar schrok ik natuurlijk heel erg van dus moest ik huilen ..... ja hallo, ik ben nog maar 10 maanden, dan moet je om alles huilen.

Gelukkig was mama daar om te troosten, dus was het al snel weer goed.

Ruud heeft nog wel een paar hele leuke foto's van mij gemaakt (al zeg ik het zelf .... :-) ), zie zelf maar: