Maar spinnen dus wel.
Gisterochtend werd ik wakker in m'n bedje. Ik lag op m'n rug en deed m'n ogen open. En wat zag ik? Een spinnetjes, soort van naast / boven m'n bedje. Aan een draadje. En hij ging van boven naar beneden en weer terug.
Ik schrok me rot en ben heel hard gaan huilen en mama gaan roepen. Die kwam gelukkig heel snel en heeft het spinnetje weggehaald. En omdat het al ochtend was mocht ik ook met mama mee naar het grote bed.
's Middags werd ik wel een beetje moe. Maar no way dat ik naar m'n bedje wilde. Door de moeheid werd ik wel een beetje vervelend, vond mama, vond ik natuurlijk niet. Dus moest ik van mama even naar bedje. Maar dat wilde ik niet. Want er zitten overal spinnetjes. Mama zei van niet, maar ik weet zeker van wel. Je kunt ze niet zien, maar ze zijn er natuurlijk wel.
Uiteindelijk ben ik, nadat papa ook had uitgelegd dat de spinnetjes er helemaal niet waren, dan toch in slaap gevallen.
Toen ik 's avonds naar m'n bedje ging heb ik nog eens goed om me heen gekeken. Ik zag ze niet, de spinnetjes.
Maar ik denk toch nog steeds dat ze er wel zijn. En dus ben ik omgedraaid in m'n bedje. Met m'n hoofd bij het voeteneinde en m'n voetjes bij het hoofdeinde. Zo kan het toch ook?
0 reacties:
Een reactie posten