donderdag 15 oktober 2009

Stapelbed shuffle

Omdat de Bob de Bouwers ons huis mooi aan het maken zijn en mijn kamer groter, slapen wij dus tijdelijk niet in ons huis. En dat vind ik eigenlijk wel leuk, niet in m´n eigen bedje, want nu mag ik in een stapelbed. In dezelfde kamer als papa en mama.

Ik begon in het rechterbed beneden. Mama in het linkerbed beneden en papa in een andere kamer. Maar ik werd aldoor ´s nachts wakker en dan ging ik bij mama in bed liggen. Lekker knus met z´n 2en. Maar na een paar keer had ik dat eigenlijk wel gezien en vond ik het toch wel krappies worden. Mama zit namelijk ook nog met die buik met die baby en dus ging ik weer in het rechterbed slapen.
Totdat mama zei dat ik niet aan dat stopcontact mocht komen wat zo´n beetje aan het voeteneinde tegen de muur aan zat. Toen ik daar even over na gng denken bedacht ik me dat dat eigenlijk wel heel gevaarlijk is, want er kan vuur uit een stopcontact komen. Dus ook als je er per ongeluk met je voetje tegenaan komt.
En dus wilde ik niet meer in het rechterbed, maar ging ik in het linkerbed en mama in het rechterbed. Papa was ondertussen ook bij ons op de kamer komen liggen en die sliep dan in het rechterbed bovenin. Maar eigenlijk vond ik dat dan wel weer heel leuk. Bovenin. En helemaal niet eng (oma´s) aangezien er gewoon een hekje zit waar je echt niet overheen kunt vallen ofzo. Dus ben ik gisteravond gewoon in papa´s bed gaan liggen. Rechterbed bovenin.
En moest papa in mijn bed. Of eigenlijk dus in mama´s bed, want mama lag in mijn bed.
Snappen jullie nog?


zondag 11 oktober 2009

Oh oh, Sint-tijd

Ik wil een CARS computer. Zullen we nu 1 gaan kopen?
Nee schat, dat kan niet, de winkel is nu dicht.
Ja maar dan doen wij zo met de sleutel ... klik ...
Nee lieverd, mama heeft toch niet de sleutel van de winkel.
Dan gaan wij heel hard doewen.
Nee schat, dat kan echt niet.
Ik wil niet CARS computer, ik wil de papagaai. Gaan we nu kopen?
Nee dat kan niet want de winkel is dicht.
Maar dan doen we met de mama-sleutel, dat kan wel, met de mama-sleutel.

Al bladerend in een Bart Smit-boekje:
Ik wil een grote graafmachine. Die wil ik. Dat wil ik hebben mammie. Zo'n graafmachine, kan ik op het gras doen. Graafmachine. Die wil ik.
Ik wil de graafmachine mammie, die wil ik hebben.
Nee ik wil geen graafmachine. Ik wil de trein. Dat wil ik mammie, ik wil de trein.
Oooooh, die heb ik thuis (wijst op een garage).

MAAAMA, CARS computer wil ik niet. Stomme computer. Dat vind ik niet leuk. Ik wil anders.
Aaaaah, dat vind ik de mooiste leuke, dit wil ik hebben. Kijk maar ditte. Kijk dan. De graafmachine mammie. Ik wil deze. Ik wil deze kopen. Zullen we even nu gaan? Mama, zullen we even nu gaan mammie?
Zullen we deze auto gaan kopen? Ja ja? Dit is de mooiste leuke. Je kan ook spelen op de grond of bij de kaarsjes rijden.
Gaan we nu gaan? Zullen we nu gaan asjelief? Zullen we nu gaan mammie?
Nee, lieverd, de winkels zijn echt dicht.
Ja maar ik wil trekken. Trekken aan de deur. Heel hard. Moeten we heel hard trekken aan de deur. Heel hard.
Of heel hard doewen. Met de sleutel kan wel. Met de sleutel kan wel mammie. Ik wil hard doewen. De deur moet kapot zijn. Die deur moet kapot. En dan gaan wij zo TENG, zo, dan issie kapot. Zullen wij nu gaan? Kom maar mee.


Ziek

Ziek. Ik ben bijna nooit ziek eigenlijk, maar vrijdagavond werd ik toch echt ziek.
Rond een uurtje of 3 in de nacht werd ik wakker met pijn in m'n buik. Dus maakte ik mammie wakker. Dat ik moest plassen en dat ik pijn had in m'n buik. Dus mama ging mee plassen en pakte voor de zekerheid een kom en een handdoek. Dat was heel handig, bleek een paar minuten later want de pijn in mijn buik zorgde ervoor dat ik moest overgeven. Gelukkig alles in de kom, dus we konden snel weer slapen.
Wel bij mammie in bed. Samen in een 1-persoons-onderin-het-stapelbed-bed. Ik vond het best gezellig en dus ging ik aldoor tegen mama praten. En lachen en kletsen, want ik voelde me niet echt meer ziek. De pijn in m'n buik was over.

Zaterdagochtend was ik al vroeg wakker. Best warm voelde ik aan. Bleek dat ik 39,4 graden koorts had. En dus knabbelde ik aan een Sinaspril pilletje. Want oma eet ook altijd pilletjes als ze pijn in d'r buik of hoofd heeft, dus ik wilde ook wel een pilletje. Alleen was het pilletje een beetje vies. Pepermuntsmaak. En dat prikt op m'n tong. Dus heb ik maar de helft op en toen wilde ik echt niet meer. Dan maar koorts.

Tegen de middag voelde ik me alweer beter en wilde ik perse met mama mee boodschappen doen. Nou, dat was misschien toch niet zo'n handig plan, want toen we de speelgoedwinkel inliepen (mama wilde voor mij en klein cadeautje kopen omdat ik zo zielig was) voelde ik het een beetje wiebelen en wilde ik alleen maar dat mama mij optilde. Ik wilde ook geen cadeautjes mee... ik was alleen maar heel moe.
En dus kocht mama niks en racede we door de AH heen om de nodige boodschappen te doen.
Thuis ben ik toen maar op de bank gaan liggen en daar niet meer afgekomen totdat ik naar bed moest. En ook wilde, want ik was ZOOOO moe.

Om 05.00 uur werd ik weer wakker van pijn in m'n buik en nadat ik had gespuugd, papa en mama m'n bed en pyjama hadden verschoond, ik weer had gespuugd en papa en mama weer m'n bed hadden verschoond heb ik gelukkig lekker lang doorgeslapen.

En nu ben ik weer beter. Door dat halve pilletje van gister denk ik.


Mama wordt mammie

Het is TimMY en ScooTIE en JaPIE en oPIE en baBY.

En dus is het vanaf gister ook mamMIE. Heel veel en heel vaak... want ik vind het leuk om te zeggen.

mamMIE mamMIE mamMIE

donderdag 8 oktober 2009

Flip de beer

Dit is Flip de beer. Flip is een vriendje van de creche en Flip mag iedere week met iemand mee naar huis. Voor een hele week.

Vorige week kreeg ik Flip mee naar huis. Eerst vond ik het nog heel leuk en was ik heel enthousiast. Maar toen ik eenmaal thuis was vond ik mijn eigen speelgoed toch veel leuker en mocht Flip op de eettafel liggen. Ja, wel buiten het bereik van Scooter natuurlijk.
Ik kan het natuurlijk niet maken om Flip terug te geven zonder armpje of oor ofzo, of erger nog, helemaal opengereten.

Flip was namelijk op de weg van de creche naar huis ook al een oog kwijtgeraakt. Maar daar kon ik niks aan doen hoor. Papa had Flip onder z'n hoede, ik niet.
Gelukkig is mama vrijwilligster op de dierenambulance en weet ze hoe ze een verbandje aan moet leggen. Alhoewel ik me afvraag of ze vaker een knuffelbeer verbonden heeft.

Maar goed, vandaag mocht Flip weer terug naar de creche. Ik denk dat Flip daar wel blij mee was want hij vond het vast heel saai bij ons. Maar domme mama is Flip vergeten mee te nemen en nu ligt Flip dus nog steeds op de eettafel. Tot dinsdag, de volgende crechedag.